ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ – ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Κείμενο του Διονύση Διβάρη

Η σημερινή κρίση είναι οικονομική, πολιτική και ηθική, και τα μέτρα για την έξοδο από αυτήν είναι αλληλένδετα. Κανένα οικονομικό μέτρο δεν θα αποδώσει αν δεν αποκατασταθεί η ηθική αξιοπιστία της Πολιτείας, κανένα πολιτικό μέτρο δεν είναι δυνατό χωρίς μεγάλη κινητοποίηση των πολιτών, καμία κινητοποίηση και ηθική ανάταση δεν είναι δυνατή χωρίς οικονομική ανακούφιση των ασθενέστερων.

Σ’ αυτή τη βάση θεωρούμε τα ακόλουθα μέτρα ως βάση για συζήτηση μεταξύ των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων αλλά και των πολιτών πέρα από αυτές.

1) Άμεσος αφοπλισμός της αστυνομίας, πλην ειδικών δυνάμεων κατά του οργανωμένου εγκλήματος. Ανεξάρτητος δημόσιος έλεγχος από τον Συνήγορο του Πολίτη. Δικηγόρος σε κάθε αστυνομικό τμήμα.

2) Διετής αναστολή κατασχέσεων-πλειστηριασμών για την επιδίωξη τραπεζικών δανείων και πιστώσεων. Περιορισμός τόκων στο ισόποσο του κεφαλαίου.

3) Ανάπτυξη δανείων εργατικής κατοικίας μέσω ΟΕΚ και ΤΠΔ (για δημοσίους υπαλλήλους). Απαλλαγή α’ κατοικίας από ΦΠΑ μέχρι [150.000 Ε].

4) Δικαίωμα ημερήσιου δελτίου τροφίμων (βασικές ανάγκες) για όλους που υποβάλλουν φορολογική δήλωση μέχρι [14000 Ε] ετησίως ή δεν υποβάλλουν. Σχολικό συσσίτιο στα δημόσια σχολεία.

5) Συγκροτείται οργανισμός βοηθητικός της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και του Δασαρχείου, στον οποίο έχουν δικαίωμα όλοι να εργαστούν, με βασικό ημερομίσθιο. Τριετής εργασία χωρίς παράπτωμα ή καταδίκη νομιμοποιεί κάθε μετανάστη.

6) Σε κάθε δημόσια υπηρεσία ιδρύεται γραφείο Συνήγορου του Πολίτη, πλαισιωμένο με Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και επιτροπή πολιτών (εθελοντική ή εκλεγμένη). Το Γραφείο εξετάζει αμέσως κάθε παράπονο, και εισηγείται μέτρα τα οποία είναι υποχρεωτικά για τη Διοίκηση.

7) Κενά ή εγκαταλειμμένα κτίρια επιτάσσονται, γίνονται αναγκαίες επισκευές, το Δημόσιο προχωρεί σε εκμετάλλευση και λογοδοτεί στον ιδιοκτήτη μετ’ αφαίρεση διαχειριστικής αμοιβής και εξόδων.

8) Μισθοί-συντάξεις Δημοσίου άνω του τριπλασίου βασικού μισθού εξοφλούνται με ομόλογα Δημοσίου κατά το υπερβάλλον. Καταργείται κάθε διαφήμιση Δημοσίου. Αυστηρές περικοπές εκδηλώσεων κλπ δαπανών.

9) Εφόσον η Εκκλησία διατηρεί περιουσία, το Δημόσιο ουδέν καταβάλλει σε αυτήν. Μισθοδοσία κληρικών από το Δημόσιο καταργείται.

10) Περιορισμός στο ελάχιστο του ΦΠΑ επί τροφίμων και παιδικής ένδυσης. Κατάργηση χαρτοσήμου και εισφοράς 0,6% επί τόκων δανείων (Ν.128 ως ισχύει).

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κείμενο του Θάνου Κωτσόπουλου

Είναι εκείνος που οραματίζεται έναν κόσμο στον οποίο θα αναγνωρίζεται η αξία του κάθε ατόμου, ενός κόσμου που βασίζει την πολιτική διεύθυνση και τις διεθνείς σχέσεις στις ηθικές αρχές και αξίες του ανθρωπισμού.
Απαιτεί για όλο τον κόσμο ένα ικανοποιητικό και οπωσδήποτε αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης (διατροφής, στέγασης, ένδυσης, υγείας).
Τοποθετεί την αξία του ανθρώπου πάνω από τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και της ανθρώπινης ζωής πάνω από οποιοδήποτε άλλο σκοπό.
Διεκδικεί τη γενική, δημόσια και δωρεάν παιδεία την οποία θεωρεί, μαζί με την ελευθερία της τέχνης και της έκφρασης συστατικό στοιχείο της δημοκρατικής συγκρότησης. Διεκδικεί ίσες ευκαιρίες για όλους και μάχεται για την κατάργηση κάθε είδους κοινωνικής διάκρισης.

Χαρακτηρίζει τον εαυτό του ριζοσπάστη κατά τούτο: επιδιώκει σαρωτικές αλλαγές στη νομοθεσία και στο σύστημα διακυβέρνησης προκειμένου να ικανοποιηθούν ανθρώπινες ανάγκες και δεν αρκείται σε μικρές μεταρρυθμίσεις οι οποίες στοχεύουν απλώς σε επιδιορθώσεις του καπιταλισμού.
Δεν αδιαφορεί για κάθε επιμέρους και μικρή βελτίωση και αντιμετωπίζει ευνοϊκά την προώθηση μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με την αρχή της μετατροπής των αντιθέσεων σε θετικές ενέργειες.
Έχει όμως έναν σαφή προσανατολισμό: την κατάργηση του κυριότερου αιτίου γι αυτόν τον μη ανθρώπινο κόσμο, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Έχει επίγνωση ότι χωρίς σκληρούς κοινωνικούς αγώνες, μετωπικές συγκρούσεις μεταξύ της δημοκρατικής πλειοψηφίας του τίμιου μόχθου και της ολιγαρχικής ελίτ της κερδοσκοπίας δεν θα κερδηθούν ουσιαστικά δικαιώματα και δεν θα κρατηθούν οι κατακτήσεις. Ο ρόλος επομένως της δύναμης: κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής πρέπει να αναγνωρίζεται και να θεωρείται προαπαιτούμενο στην αναμέτρηση με τον καπιταλισμό. Όσο λιγότερο ισχυρό είναι το ριζοσπαστικό μέτωπο τόσο λιγότερο αυτόνομα μπορούν να καθορίζονται οι επιλογές του.
Μέσα σ’ αυτό πλαίσιο εντάσσεται και το αίτημα της προάσπισης της αυτονομίας του εθνικού χώρου απέναντι στις απειλές που προέρχονται από στρατηγικούς σχεδιασμούς του μεγάλου κοσμοπολιτικού μονοπωλιακού καπιταλισμού σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας, της ιστορίας και της πολιτισμικής ταυτότητας οποιουδήποτε λαού.

Χαρακτηρίζει τον εαυτό του προοδευτικό γιατί αναγνωρίζει ότι τόσο οι μικρές όσο και οι μεγαλύτερες αλλαγές δεν θα ευδοκιμήσουν αν προκληθούν με βίαιες μεθόδους, χωρίς τη συναίνεση της κοινωνίας. Ο προοδευτικός ριζοσπάστης καλλιεργεί συνειδητά τις δυνατότητες φιλίας και συνδιαλλαγής, της εποικοδομητικής κριτικής και των συμπράξεων.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αφουγκράζεται τα μηνύματα της γλώσσας της βίας και ότι δεν διακρίνει αφενός μεν την κατασταλτική κρατική βία και αφετέρου τα ξεσπάσματα των αδικημένων και στερημένων. Αποδέχεται όμως εντέλει τη δημοκρατία ως τον μόνο τρόπο για να λύσει η κοινωνία με υπομονή και επιμονή τα προβλήματά της. Πιστεύει με αισιοδοξία στις δυνατότητες τόσο της λογικής όσο και του συναισθήματος να εμπεδώσουν στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας την ορθότητα και αναγκαιότητα της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ειρηνικής συνύπαρξης και των φιλικών σχέσεων ανθρώπινου και φυσικού κόσμου, αξίες οι οποίες δεν συμβιβάζονται με το καπιταλιστικό σύστημα.
Κατά τούτο οφείλει να βρίσκεται κοντά στο λαό, όχι ως λαϊκιστής, αλλά ούτε και ως αλαζονική πρωτοπορία. Η πρόοδος συντελείται με βάση μια συλλογική συνείδηση στη διαμόρφωση της οποίας συνεπιδρούν εποικοδομητικά όχι μόνο ηγετικές δυνάμεις από το πολιτικό, το επιστημονικό ή το καλλιτεχνικό πεδίο αλλά και από την όσο περισσότερο αμεσοδημοκρατική έκφραση των «απλών» πολιτών, της βάσης.

Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι ο προοδευτικός ριζοσπάστης αναγνωρίζει τον καίριο και καταλυτικό ρόλο της οργανωμένης δράσης. Δεν εγκαταλείπει τη διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης στα ΜΜΕ και τους άλλους αστικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να αφήσει τη μοίρα της κοινωνικής αλλαγής στα δοκιμασμένα κοινοβουλευτικά κόμματα (φιλελεύθερα ή σοσιαλδημοκρατικά), πόσο μάλλον όταν αυτά παρουσιάζουν μονολιθική προσαρμογή στις κυρίαρχες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού, αλλά ότι χρειάζονται ανεξάρτητες, μη κηδεμονευόμενες από μεγάλα συμφέροντα μορφές οργάνωσης.

Ωστόσο, σ’ αυτή τη συγκυρία, στο δίλημμα «κατασκευή νέων επινοημένων πολιτικών οργανώσεων» ή «κινηματικές δράσεις και πρωτοβουλιακή αυτοργάνωση» είναι καλύτερο το δεύτερο. Σε μια στιγμή που τόσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όσο και στην Ελλάδα, το σύστημα προετοιμάζεται με ανακαινίσεις, νέα σκηνικά, κοστούμια και ρόλους, με απίθανους εθνοσωτήρες γνωστής ή άγνωστης κοπής καλύτερη είναι η εμπιστοσύνη στη μαζική κινηματική δράση, όπως τόσο αναπάντεχα και θαυμαστά συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το κίνημα και την πολιτικοποίηση των μαθητών και των νέων.
Όταν υπάρχουν αιτήματα που προέρχονται και υποστηρίζονται από μαζικές δράσεις, η κριτική στο περιεχόμενό τους έρχεται σε δεύτερη μοίρασε σχέση με το κύριο: την αξία της διεκδικητικής αυτονομίας. Ο ριζοσπαστικός ακτιβισμός έχει αυτή τη στιγμή μια ιδιαίτερη βαρύτητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πλευρές του με σοβαρά μειονεκτήματα. Προέχει όμως η αναζωογόνηση των κινημάτων, η επανάκτηση της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις που έχει ο λαός και η συνειδητοποίηση πως εντέλει μόνο τα ξεσηκώματά του τρομάζουν τις δυνάμεις της συντήρησης.
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένας πολιτικός φορέας αναμφισβήτητα αποδεκτός και ικανός να εκφράσει και να μετουσιώσει τη νέα κατάσταση ο προοδευτικός ριζοσπάστης θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όσο καλύτερα τις διαθέσιμες δυνατότητες. Υπήρξαν πολιτικές παρεμβάσεις στα πρόσφατα γεγονότα οι οποίες δεν ήταν τέλειες αλλά όχι και απαράδεκτες. Υπάρχουν περιθώρια διαλόγου και βελτίωσης στη στάση ορισμένων πολιτικών δυνάμεων ή μεμονωμένων πολιτικών. Σημασία έχει η επίτευξη ενότητας διαλόγου και κοινών δράσεων. Υπάρχουν ομάδες πρωτοβουλίας που διαβουλεύονται ή επιθυμούν να δράσουν. Υπάρχουν ακόμη και παρέες, συντροφιές ανθρώπων που θέλουν με κάποιο τρόπο να πάρουν μέρος στο νέο αυτό, ελπιδοφόρο, ξεκίνημα του 21ου αιώνα. Υπάρχει και η δυνατότητα του καθενός ως ατόμου. Έχει σημασία για όλους η αλλαγή στάσης. Πρέπει να μπει ένα τέλος στην εποχή της θλίψης. Η γενιά της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα τείνει το χέρι σε νέους αγώνες.